Μνήμη… χρυσόψαρου φαίνεται πως διαθέτει -η κατά τα άλλα- συμπαθέστατη κερκυραία αθλήτρια του Στίβου, Σπυριδούλα Καρύδη, καθώς σε δηλώσεις που έκανε στην ιστοσελίδα AthleteStories.gr και στην αθλητικογράφο, Ζέτα Θεοδωρακοπούλου παρέλειψε επιμελώς να αναφέρει τόσο τον προπονητή που την βοήθησε να διακριθεί στον στίβο σε Πανελλήνιο, και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τον Παύλο Σκορδίλη, όσο και στον Κερκυραϊκό Γυμναστικό Σύλλογο, ο οποίος την ανέδειξε.
Η νεαρή πρωταθλήτρια δεν παρέλειψε, όμως. να εξυμνήσει τον νυν κόουτς της, («πατέρα», όπως τον αποκαλεί), Γιώργο Πομάσκι, με τον οποίο συνεργάζεται την τελευταία τριετία!
Παραθέτουμε τα λεγόμενα της Σπυριδούλας:
«Όταν ήμουν μικρή, έβλεπα στην τηλεόραση στίβο, μου άρεσε να τον παρακολουθώ, αλλά δεν καταλάβαινα και δεν γνώριζα πολλά τότε.
Βλέπαμε όλοι μαζί στην οικογένεια τηλεόραση και, αν τύχαινε και είχε στίβο, μας άρεσε και καθόμασταν να δούμε. Αν είχε ποδόσφαιρο, ο μπαμπάς μου ήθελε να το δει, εγώ ήθελα στίβο και συνήθως “κέρδιζα” εγώ.
Στο Δημοτικό όπου ήμουν ερχόταν ένας κύριος, παρακολουθούσε τα παιδιά και συμβούλευε ποιος ήταν καλός για κάποιο άθλημα.
Εμένα αρκετές φορές μου έλεγε ότι θα ήμουν καλή για στίβο. Το ίδιο και στην αδερφή μου.
Εκείνη ξεκίνησε πρώτη κάνοντας ταχύτητες, εγώ έτσι κι αλλιώς “αντέγραφα” την αδερφή μου και ήθελα να πάω να δοκιμάσω κι εγώ. Έτσι ξεκίνησα.
Από μικρή μού άρεσε να κάνω πολλά πράγματα, έκανα πέρα- δώθε, χοροπηδούσα, έτρεχα.
Όταν ήμουν Δημοτικό, οι προπονητές μου με έβαζαν να τρέχω, έβλεπα τους άλλους στο σκάμμα και έλεγα «α, θέλω να δοκιμάσω, θέλω να δοκιμάσω». Στην αρχή δεν με έβαζαν, μέχρι που επιτέλους το έκαναν, είδαν ότι είμαι καλή και έμεινα εκεί όπου μ’ άρεσε.
Οι γονείς μου πάντοτε, ό,τι κι αν ήθελα, με άφηναν να το κάνω και μου έλεγαν να δοκιμάζω αυτό που μου αρέσει.
Ειδικά μικρή, έκανα πολλά πράγματα. πήγαινα πιάνο, αρμόνιο, έκανα παραδοσιακούς χορούς, φροντιστήρια, ξένες γλώσσες και μετά ξεκίνησα και στίβο.
Ποτέ δεν μου είπαν «όχι» σε τίποτα, πάντα μου έλεγαν και για τον στίβο «εφόσον έχεις την θέληση και σου αρέσει, να το κάνεις».
Πιστεύω ότι το DNA για το ταλέντο μου είναι από τον μπαμπά μου.
Ο μπαμπάς μου ήταν πολύ γρήγορος και πάντα τον “κυνηγούσαν” να πάει στίβο, αλλά αυτός, μικρό αγόρι που ήταν, του άρεσε πάντα να παίζει ποδόσφαιρο και δεν το είχε πάρει στα σοβαρά. Έπαιζε έτσι για το χόμπι του και μετά σταμάτησε.
Έχω μεγαλώσει με τα αδέρφια μου σε μια οικογένεια που μας έδωσε αρχές και αξίες και μου φαινόταν πάντα αυτονόητο να βοηθάω τους γονείς μου, γιατί ξέρω ότι αυτό που κάνουν το κάνουν ξεκάθαρα για εμάς, δεν το κάνουν για τον εαυτό τους ή κάποιον άλλον.
Ό,τι προσπαθούσαν από πάντα, η δουλειά τους, οι κόποι τους, ήταν για εμάς, για να μην μας στερήσουν τίποτα.
Η μαμά μου, κλασική μαμά, «τι έφαγες;», «ντύνεσαι καλά;», δουλεύει μια ζωή, από πολύ μικρή, στο σούπερ μάρκετ.
Ο μπαμπάς ήταν στην οικοδομή, από μικρή τον θυμάμαι, αλλά λόγω της κρίσης αυτή η δουλειά στέρεψε, οπότε έκανε στροφή στις μικροπωλήσεις. Μάλιστα πηγαίναμε κι εμείς μαζί.
Ένας από τους μεγαλύτερους στόχους μου είναι να μπορώ όχι μόνο να ζω άνετα εγώ αλλά και να προσφέρω στους γονείς μου ό,τι έχουν όνειρο και ό,τι τους χρειάζεται.
Να μην χρειαστεί να δουλέψουν ποτέ ξανά…
Στην Κέρκυρα με αναγνωρίζει πολύς κόσμος, κυρίως οι μεγάλοι άνθρωποι με πλησιάζουν και μου μιλούν.
Είναι πολύ ευγενικοί και μιλάνε και στους γονείς μου, κάτι που τους κάνει να χαίρονται και να συγκινούνται πολύ. Και αυτό μου αρέσει και με ευχαριστεί κι εμένα.
Πιστεύω ότι με αναγνωρίζει ο κόσμος και αναγνωρίζει κυρίως τους κόπους μου, ότι αυτό που κάνω είναι κάτι πραγματικά δύσκολο και το παλεύω πολύ.
Στην ψηφοφορία του κοινού για την καλύτερη αθλήτρια της κατηγορίας μου (Κ23) για το 2021 που διενήργησε ο ΣΕΓΑΣ και βγήκα πρώτη, πήγαινε πολύς κόσμος στους γονείς μου και ρωτούσε «από πού μπορούμε να ψηφίσουμε την Σπυριδούλα;» ή έλεγαν «ψηφίσαμε και εμείς την Σπυριδούλα, μακάρι να βγει»!
Το ότι βγήκα καλύτερη αθλήτρια της χρονιάς είναι μια επιβεβαίωση, μια ικανοποίηση ότι δουλεύεις και ο κόσμος το αναγνωρίζει.
Το 2021 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 του Ταλίν κατέκτησα το Ασημένιο μετάλλιο στο τριπλούν.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι πολύ ευχαριστημένη που βγήκα δεύτερη, μόνο και μόνο επειδή ξέρω ότι δεν έκανα καλό αγώνα για τα δικά μου δεδομένα.
Μπορούσα να κερδίσω, πολύ εύκολα μάλιστα, και δεν το έκανα.
Έπρεπε ουσιαστικά να κερδίσω, γιατί αυτός ο αγώνας μου ήταν ο χειρότερος που έκανα όλην την χρονιά.
Με αυτό το σκεπτικό, δεν είμαι ευχαριστημένη.
Είμαι αυστηρή με πράγματα που ξέρω ότι πρέπει να τα κάνω, ότι είναι μέσα στις δυνατότητές μου.
Γιατί να χαθεί μια ευκαιρία, μόνο και μόνο επειδή δεν προσπάθησα αρκετά ή δεν του έδωσα τη σημασία που έπρεπε;
Γενικά είμαι άτομο ενοχικό και δεν μπορώ τις τύψεις μου.
Βέβαια, το ότι είμαι σταθερά στην κορυφή της Ευρώπης στην κατηγορία μου από το 2019, όταν και κατέκτησα το Χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Κ20, είναι κάτι πολύ θετικό για εμένα και μου δίνει ώθηση να συνεχίζω.
Έχω απαιτήσεις για πράγματα που γνωρίζω ότι μπορώ να πραγματοποιήσω και ξέρω ότι έχω τις δυνατότητες να είμαι στην κορυφή.
Το να βλέπω τους Ολυμπιακούς Αγώνες από το σπίτι μού άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, γιατί κυνηγούσα τη συμμετοχή πάρα πολύ όλην την χρονιά.
Νομίζω ότι γι’ αυτό και δεν τα πήγα τόσο καλά στους Ευρωπαϊκούς.
Σαν να είχα απογοητευτεί λίγο, καθώς προσπαθούσα για το εισιτήριο των Ολυμπιακών και δυστυχώς δεν μου βγήκε.
Σαν να τα παράτησα προς το τέλος.
Πίστευα ότι ήταν στο πλαίσιό μου, είχα τη δυνατότητα να προκριθώ, αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι, μπήκαν μάλιστα και κάτι περίεργα όρια τελευταία στιγμή.
Παρακολούθησα τον προκριματικό του τριπλούν και αυτό ήταν το χειρότερο, γιατί οι αθλήτριες έκαναν πάρα πολύ χαμηλές επιδόσεις, απαράδεκτες επιδόσεις για Ολυμπιακούς και δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί. Δυστυχώς όμως εκείνες βρέθηκαν στο Τόκιο, όχι εγώ, και δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό.
Οι προπονήσεις μου συνεχίζονται στο Ολυμπιακό Στάδιο, αλλά οι συνθήκες δεν είναι καλές.
Κάνει πολύ κρύο μέσα στο κλειστό, έχουμε ένα “μαγικό” air condition που, όταν έχει ζέστη, λειτουργεί και, όταν έχει κρύο, τις μέρες που το χρειαζόμαστε, σταματάει.
Αυτό μας δυσκολεύει πολύ, γιατί εκτός των άλλων τα παράθυρα είναι όλα χαλασμένα, μπαίνει από παντού κανονικά ο αέρας και είναι σαν να βρισκόμαστε σε εξωτερικό χώρο.
Στα άλματα ειδικά έχουμε τεράστιο πρόβλημα, γιατί βρέχει και είναι σαν να είναι ανοιχτά, ο χώρος είναι βρεγμένος και οι διάδρομοι του σκάμματος πλημμυρισμένοι.
Στο μυαλό μου είναι βαθιά αποτυπωμένο το Πανελλήνιο ρεκόρ Κ20 στο μήκος, το 6.71, το οποίο έσπασα μετά από 28 χρόνια.
Ήταν το ρεκόρ της Νίκης Ξάνθου. Δεν ξεχνιέται αυτό!
Και ο προπονητής μου, ο κύριος Πομάσκι, μου το “χτυπάει” όλη την ώρα, στα άλματα του μήκους: «6.71, να δούμε αν θα το ξανακάνεις ποτέ».
Η αλήθεια είναι ότι ούτε εγώ η ίδια δεν είχα πιστέψει ότι είχα κάνει αυτήν την επίδοση, είναι κάτι που δεν ξεχνιέται.
Με τον κύριο Γιώργο νιώθω πιο ολοκληρωμένη και ώριμη. Είναι ένα άνθρωπος πραγματικά απίστευτος, σε βοηθάει στα πάντα, καταλαβαίνει τα πάντα και είναι σαν να γνωρίζει πάντα τι πρέπει να πει τη σωστή στιγμή.
Αυτό με βοηθάει, γιατί, όταν σκέφτομαι κάτι, είναι σα να διαβάζει τις σκέψεις μου -έτσι μου δίνει κάποια επιβεβαίωση.
Είναι ένας δάσκαλος, ένας μέντορας, ένας πατέρας, είναι όλα αυτά μαζί και φυσικά ένας εκπληκτικός προπονητής.
Όσον αφορά στο μέλλον μου, θεωρώ πως πρέπει να έχω και ένα επιπλέον εφόδιο, όταν κάποια στιγμή ολοκληρώσω την πορεία μου στον πρωταθλητισμό, γι’ αυτό και σπουδάζω στην Οδοντιατρική.
Από το πρώτο έτος έχω περάσει ευτυχώς πολλά μαθήματα και συνεχίζω. Δεν έχω επιλέξει ακόμη και τι ειδικότητα θέλω να πάρω. Κάποια στιγμή, με φαντάζομαι να ανοίγω ένα δικό μου οδοντιατρείο.
Βέβαια, γενικά δεν το σκέφτομαι, γιατί αγχώνομαι να κάνω σχέδια μακρινά, δεν ξέρω πώς θα μου τα φέρει η ζωή και πού θα βρίσκομαι».
