Συνέντευξη του προπονητή μπάσκετ, Νίκου Κοσμά
στο Studio 1 87,6 και τη Ματούλα Ανδριώτη
Ανέλαβε την ομάδα μπάσκετ του Ιονίου με όρεξη και φιλοδοξίες, κάτι που φαίνεται και από τα όσα είπε αποκλειστικά στη Ματούλα Ανδριώτη και το Studio1 87,6. Ωστόσο, ο Νίκος Κοσμάς δύο μέρες μετά και μία εβδομάδα πριν την έναρξη του Πρωταθλήματος της Α1′ ΕΣΚΑΒΔΕ, αποτέλεσε παρελθόν από την τεχνική ηγεσία της κερκυραϊκής ομάδας. Πρόλαβε να προπονήσει για 2 μήνες την ομάδα και να αφήσει το στίγμα του…
– Το έμψυχο δυναμικό που υπάρχει στον Ιόνιο αυτή τη στιγμή, πως το βλέπεις; Υπάρχει πολύς κόσμος.
«Ξεκινήσαμε μια προσπάθεια φέτος πριν το καλοκαίρι για να μαζέψουμε την ομάδα, από τη στιγμή που είχε σταματήσει νωρίτερα να γυμνάζεται και όντως καταφέραμε να μαζέψουμε αρκετά παιδιά. Έχει ιδιαιτερότητες η ομάδα μας αρκετές. Υπάρχει διαφορά ηλικίας, παιδείας, αθλητικής συνέχειας, δηλαδή υπάρχουν παιδιά που είχαν αρκετά χρόνια να γυμναστούν. Έχει πολύ καλό υλικό η ομάδα αλλά αυτό που μπορώ να πω ως φιλοξενούμενος αλλά και νέος δημότης του νησιού είναι ότι υπάρχει πολύ υλικό, πολύ καλό παιχτικό υλικό σε αρκετά υψηλό επίπεδο και νομίζω ότι με σωστή δουλειά και καθοδήγηση νομίζω ότι το νησί θα μπορούσε να είχε κάποια μεγάλη επιτυχία».
– Ξέρεις πόσα χρόνια το λέμε αυτό; Κάθε χρόνο λέγεται ότι θα μπορούσε η Κέρκυρα να κάνει κάτι για να παίζει στην Γ΄ εθνική ή και υψηλότερα και κάθε χρόνο παίζει στην Α1 ΕΣΚΑΒΔΕ;
«Ναι, είναι εμφανές αυτό ότι θα μπορούσε να συμβεί, υπάρχουν αθλητές που έχουν αγωνιστεί σε μεγαλύτερες ομάδες και καλύτερα πρωταθλήματα από αυτά που αγωνίζονται τώρα αλλά επειδή δεν ξέρω τα προηγούμενα χρόνια πως μπορεί να λειτούργησαν εδώ οι παράγοντες και ιθύνοντες, οι υπεύθυνοι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν κάπως τα σωματεία, επειδή υπάρχει υλικό νομίζω ότι χρειάζεται αυτό που χρειαζόμαστε όλοι σαν Έλληνες. Λίγο μεγαλύτερο και λίγο πιο ανεπτυγμένο το πνεύμα της συνεργασίας. Πιστεύω ότι αν συνεργαζόμασταν στο νησί θα γινόντουσαν πολύ μεγάλα πράγματα, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και σε άλλους τομείς».
– Το κακό ιδιαίτερα με το μπάσκετ, είναι ότι στην αρχή όλοι ενθουσιάζονται και όταν περάσουν 2 – 3 μήνες δεν ασχολείται κανείς πλέον.
«Κοιτάξτε, σε αυτά τα σωματεία τα ερασιτεχνικά, που ο καθένας από τους αθλητές και θα έλεγα και από τους παράγοντες και τους προπονητές μέχρι ένα σημείο, ασχολούνται ερασιτεχνικά και όχι επαγγελματικά με αυτό το κομμάτι, είναι λογικό να απογοητεύονται εύκολα από την άποψη ότι το ενδιαφέρον μειώνεται από ένα σημείο και μετά και από τους παράγοντες, φαντάζομαι και από τους προπονητές επειδή ίσως θέλουν να προχωρήσουν λίγο παραπάνω και δεν υπάρχει ανταπόκριση και αυτό μεταφέρεται και στους παίκτες. Είναι πολύ λογικό οι παίκτες, από τη στιγμή που δεν βλέπουν ενδιαφέρον από τους υπόλοιπους να κάνουν ένα βήμα πίσω και αυτοί, γιατί αν το καλοσκεφτείτε είναι αυτοί που στην ουσία ιδρώνουν, πονάνε, χτυπάνε, τραυματίζονται. Είναι λογικό η απογοήτευση να έρχεται. Εγώ νομίζω όμως ότι φέτος εάν μπορέσουμε και καταφέρουμε κάποια πράγματα να τα διορθώσουμε και όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σε επίπεδο εξωαγωνιστικό, διοίκησης και λειτουργίας, νομίζω ότι ο Ιόνιος φέτος θα κάνει πολύ καλύτερα πράγματα από τα προηγούμενα χρόνια και αν είμαστε υγιείς πάνω από όλα και τελειώσει η χρονιά με το καλό, πιστεύω ότι θα έχουμε ένα καλό αποτέλεσμα».
– Μου έκανε εντύπωση, παρακολουθώντας την προπόνηση της ομάδας για να σε δούμε αφού δε σε γνωρίζαμε στο νησί, ότι εξηγείς λεπτομερώς την κάθε άσκηση και αφιερώνεις χρόνο σε αυτό, προκειμένου να την καταλάβει και αυτός που δεν έχει τόσο πολύ καλή σχέση με το μπάσκετ.
«Αυτό είναι και γραμμή από τον Σύνδεσμο Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης και για τις μικρότερες ηλικίες και όχι μόνο. Πλέον οτιδήποτε θα πρέπει να διορθώσουμε μέσα στο γήπεδο θα πρέπει να το επεξηγούμε και να τα δικαιολογούμε επακριβώς ώστε να μπορεί και το παιδί αλλά και κάποιος μεγαλύτερος να συνδυάζει την αιτία με το αποτέλεσμα. Παλιότερα οι προπονητές λέγαμε κάτι και το επιβάλλαμε και δύσκολα έβγαινε στο γήπεδο. Πλέον ότι ζητάμε από τους παίκτες είτε σε επίπεδο τεχνικής, είτε και σε ομαδική τακτική, θα πρέπει να εξηγούμε σε όλους για ποιο λόγο γίνεται και γιατί το ζητάμε αυτό».
Η ομάδα μπάσκετ του Ιονίου ξεκινάει τις αγωνιστικές υποχρεώσεις της δίχως προπονητή!
– Μου έκανε επίσης εντύπωση το γεγονός ότι παρατηρείς όλα τα λάθη που γίνονται μέσα στο γήπεδο. Δηλαδή, ενώ είσαι στη μία πλευρά του γηπέδου, βλέπεις το λάθος στην άλλη πλευρά και δεν λες, όπως μπορεί να πει κάποιος άλλος, «έλα άστο να συνεχίσουμε, δεν πειράζει τώρα». Μένεις στις λεπτομέρειες.
«Η δουλειά του προπονητή στην ουσία, είναι αυτή. Αν σκεφτείτε ότι κάποιοι άνθρωποι μαζεύονται παρέα και είναι μέσα στο γήπεδο και παίζουν και έχουν κι ένα άνθρωπο που είναι εκτός γηπέδου κα τους βλέπει, αυτό που εκείνη τη στιγμή οι αθλητές δεν μπορούν να καταλάβουν, λόγω συνήθειας, λόγω οτιδήποτε είτε λόγω αντίληψης, η δουλειά του προπονητή είναι πάντα να διορθώνει, να μην αφήνει πράγματα να περνάνε. Θα πρέπει ο προπονητής να έχει υπομονή, να ψάχνει να βρίσκει διάφορους τρόπους, ώστε να μεταδίδει το σωστό ή το καινούργιο στους παίκτες, γιατί ο κάθε παίκτης έχει διαφορετική αντίληψη του αντικειμένου. Γενικά δεν θα έλεγα ότι η δουλειά του προπονητή είναι δύσκολη, από τη στιγμή που αρέσει σε αυτόν που την κάνει, αλλά είναι σοβαρή. Γι αυτό και ο σύνδεσμος προπονητών θα πρέπει να συνεχίσει αυτό που κάνει, να προσπαθεί να προωθεί το να παρακολουθεί σχολή προπονητών κάποιος που ασχολείται και του αρέσει το μπάσκετ».
– Εσύ έχεις συνεργαστεί και με μικρές ηλικίες αθλητών. Θέλω να μου πεις, επειδή πάντα κάνω αυτήν την ερώτηση και πάντα παίρνω διαφορετική απάντηση, είναι πιο δύσκολο να προπονείς παιδιά ή ενήλικες;
«Κοίταξε, ως προπονητής μπάσκετ θα έλεγα ότι δυσκολότερη δουλειά είναι οι μικροί. Διότι στην ουσία αναλαμβάνεις κάποια παιδιά τα οποία μπαίνουν σε ένα γήπεδο και δεν γνωρίζουν ούτε καν τις γραμμές, δεν μπορούν να χτυπήσουν τη μπάλα κάτω, δεν μπορούν να πασάρουν, δεν μπορούν να σουτάρουν και μέσα σε ένα αγωνιστικό έτος θα πρέπει να παίζουν πέντε εναντίον πέντε οργανωμένο μπάσκετ. Όσον αφορά τη διαχείριση κάποιας ομάδας, θα έλεγα του αντρικού, γιατί όπως καταλαβαίνετε δεν έχεις να κάνεις με παιδιά που χρίζουν κάποια συγκεκριμένης συμπεριφοράς για να τους πείσεις να κάνουν το σωστό. Με το αντρικό δεν συμβαίνει αυτό. Δυστυχώς ή ευτυχώς έχεις να κάνεις με ανθρώπους και χαρακτήρες ολοκληρωμένους με δεδομένη τη μπασκετική τους παιδεία, με συγκεκριμένες συνήθειες και νοοτροπίες. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίζεις ως προπονητής πράγματα εξωαγωνιστικά. Τα αγωνιστικά λύνονται και γι αυτό λέω ότι είναι λίγο πιο εύκολη δουλειά αλλά πιο σοβαρή η μικρή ηλικία, ενώ σε μια αντρική ομάδα τα αγωνιστικά είναι τα λιγότερα και τα περισσότερα είναι τα εξωαγωνιστικά τα οποία ένας προπονητής δεν έχει τη δυνατότητα να λύσει».
– Μια και λες αυτό, μου δίνεις μια πολύ καλή πάσα να σε ρωτήσω κάτι που ρώτησα πέρυσι τέτοια εποχή τον προηγούμενο προπονητή του Ιονίου. Εσύ θα επενέβαινες σε εξωαγωνιστικά θέματα, δηλαδή εάν έβλεπες ότι η ομάδα δεν τραβάει ή ότι η δουλειά σου δεν μπορεί να γίνει, θα έλεγες κάτι;
«Κοίταξε, παρατηρείται γενικότερα αυτήν την εποχή μια κάμψη ενδιαφέροντος από ανθρώπους που ενδιαφερόντουσαν παλιότερα για το ερασιτεχνικό μπάσκετ. Είναι λογικό φέτος και από ότι ξέρω και από άλλες ενώσεις και από άλλα πρωταθλήματα, όπως Αθήνα και Θεσσαλονίκη, υπάρχουν ιστορικές ομάδες που φέτος δεν θα συμμετάσχουν λόγω αυτού του προβλήματος. Λόγω μη ενδιαφέροντος ανθρώπων που μπορούν να αφιερώσουν κάποιο χρόνο ή κάποιους πόρους. Αυτό ισχύει και στο νησί μας αλλά πιστεύω σε μικρότερο βαθμό. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσει ένας αθλητής αυτού του είδους τα προβλήματα. Ο προπονητής τα βλέπει. Εάν μπορούν να τα λύσουν οι αρμόδιοι καλώς. Σε περίπτωση που δεν μπορέσουν να τα λύσουν ο προπονητής θα πρέπει να πάρει μια απόφαση. Ή να πει πάμε με αυτά τα προβλήματα και ότι γίνει ή αυτά τα προβλήματα είναι ανυπέρβλητα και πρέπει να βρούμε άλλη λύση. Νομίζω ότι κάπου εδώ είμαστε. Ξεκινάμε σε 2 εβδομάδες το πρωτάθλημα φέτος, έχουμε κάποια θέματα να λύσουμε ακόμα, υπάρχει καλή διάθεση και ελπίζω να υπάρχει καλή διάθεση από όλους και να λυθούν στο τέλος».
– Μακάρι και μακάρι να σε βλέπουμε πάντα να έχεις το ίδιο μεράκι και πάθος στις προπονήσεις, που έχεις τώρα. Να σε ρωτήσω, έχεις δει εσύ αυτό το φαινόμενο που είναι μάλλον επαρχιώτικο, ότι όλοι οι γονείς σε όλα τα αθλήματα είναι προπονητές;
«Είναι παρατηρημένο και θα συμφωνήσετε ότι στην Ελλάδα όλοι μας είμαστε προπονητές (γέλια). Και η γυναίκα μου και ο πατέρας μου και οι φίλοι μου και άνθρωποι που είναι κοντά σε αθλητή ή προπονητή ή απλά τους αρέσει κάποιο άθλημα, έχουν άποψη. Αυτοί που διαχειρίζονται τις ομάδες και τους συλλόγους θα πρέπει να πάρουν τον άλλο το ρόλο. Δηλαδή να μην έχουν το ρόλο ούτε του αθλητή, ούτε του φιλάθλου, ούτε του προπονητή, αλλά το ρόλο του παράγοντα ο οποίος υπεύθυνα θα κάνει την επιλογή του. Αυτή η νοοτροπία η ελληνική δεν θα αλλάξει. Όπως έχετε παρατηρήσει είμαστε μια χώρα που έχουμε δεκάδες εφημερίδες, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τον αθλητισμό και σίγουρα θα υπάρχουν και πολλές απόψεις. Το θέμα είναι οι υπεύθυνοι να γίνουν λίγο πιο υπεύθυνοι και να μην επηρεάζονται από δεξιά κι αριστερά. Οι γονείς ούτως ή άλλως ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους και τα αγαπούν, το κάνουν από αγάπη πολλές φορές. Είναι λάθος ο τρόπος και θα σας πω χαρακτηριστικά παράδειγμα αλλά δεν θα σας πω ονόματα. Ομοσπονδιακοί προπονητές που σε προεθνικές, δηλαδή σε επιλογή 20 ατόμων για να βγει η 12άδα. διώξανε παιδιά που ήταν πολύ ικανοί αθλητές και καλαθοσφαιριστές γιατί πήγε ο γονέας και ζήτησε να παίζει παραπάνω το παιδί του. Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι κάτι που οι προπονητές μπορούν να το δεχτούνε αλλά μπορούν να το δεχτούν ως πραγματικότητα».
