«Κλείσιμο κολυμβητηρίου ίσον κατάθλιψη»!

  

            

Συνέντευξη του Άγγελου Εσκιτζίογλου
στο Studio1 87,6 και την Ματούλα Ανδριώτη  

  

Έχοντας μόνιμη ανησυχία για την κατάσταση στο εθνικό κολυμβητήριο, αφού ένα επικείμενο κλείσιμο θα ήταν μοιραίο, ο προπονητής κολύμβησης του ΝΑΟΚ, Άγγελος Εσκιτζίογλου, μίλησε στο Studio1 87,6 και την Ματούλα Ανδριώτη για τις πρόσφατες επιτυχίες των παιδιών στα «Νιόβια 2012», αλλά και για τα ταλέντα που υπάρχουν και προπονούνται μέχρι να ξεκινήσουν οι επαγγελματικές σπουδές.

– Πόσο δύσκολες είναι για τα παιδιά οι πρωινές προπονήσεις σε συνδυασμό και με απογευματινές κάποιες φορές;
«Να σας πω, είναι δύσκολο, γιατί επειδή δε μιλάμε για παιδιά ενήλικες αλλά είναι πιτσιρικάδες, καταλαβαίνετε τώρα με τις γιορτές ότι θέλουν κι αυτοί να ξεσκάσουν με τις παρέες τους. Είναι λίγο δύσκολο να τους κρατάμε σε εγρήγορση αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς από τη στιγμή που κάνουμε πρωταθλητισμό, θέλει θυσίες και εξυπακούεται πως μπαίνουν κάποια πράγματα στην άκρη».

– Στους πρόσφατους αγώνες στη Θεσσαλονίκη, όπου ο ΝΑΟΚ συμμετείχε με 2 αθλητές και 2 αθλήτριες, τα πήγατε πολύ καλά, δεδομένου του διεθνή χαρακτήρα που είχαν.
«Πηγαίνουμε κάθε χρόνο σε αυτούς τους αγώνες και πέρυσι μόνο δεν πήγαμε γιατί είχαμε εδώ αγώνες. Είναι μια διοργάνωση από τις καλύτερες θεωρώ στην Ελλάδα γιατί συμμετέχουν εκτός από τις ελληνικές ομάδες και αθλητές από Καζακστάν, Κύπρο, Ουκρανία, Βουλγαρία και Σκόπια με μεγάλη συμμετοχή. Γίνανε αγώνες σε ανοιχτή κατηγορία, δηλαδή συμμετείχαν όλες οι ηλικίες στο αγώνισμα. Είναι μια κατηγορία που σαφώς μας βοηθάει στο να δώσουμε το κάτι παραπάνω, γιατί είναι διαφορετικό να συναγωνίζεσαι αθλητή φτασμένο από ότι έναν που γνωρίζεις ότι θα τον περάσεις. Πάντα σε αυτούς τους αγώνες βγαίνουν καλύτεροι χρόνοι γιατί και λόγω εγωισμού προσπαθούμε έστω και τον μεγαλύτερο να τον φτάσουμε».

– Οπότε και τα αποτελέσματα των παιδιών έχουν αξιόλογη σημασία.
«Σαφώς γιατί για μένα, δεν είναι ο σκοπός να πάρει απλά ένα μετάλλιο και να κάνει ένα χάλια χρόνο, περισσότερο με ενδιαφέρει να βελτιώσει το χρόνο του και το προσωπικό του ρεκόρ. Σε τέτοιους αγώνες η διάκριση και το μετάλλιο μετράνε σαφώς παραπάνω γιατί το παίρνουν σε αγώνες με υψηλό συναγωνισμό».

– Να μιλήσουμε για τα παιδιά, ιδιαίτερα την Κωνσταντίνα Δημουλή την έχεις πάρα πολλά χρόνια και είναι ένα αξιόλογο παιδί.
«Η Κωνσταντίνα συνεχίζει, αν και πιστεύω πως κι αυτή σιγά σιγά με τις υποχρεώσεις που έχει και τις εξετάσεις, γιατί του χρόνου θα πηγαίνει 3η λυκείου θα ελαττώσει τις προπονήσεις. Αλλά επειδή είναι αθλήτρια με πολύ καλή υποδομή ακόμη κρατιέταικαι είναι σε διακρίσεις. Δεν ξέρω αν του χρόνου θα καταφέρω να την κρατήσω να προπονείται σοβαρά όμως. Αυτό που μετράει για μένα είναι ότι υπάρχουν άλλα 2 – 3 παιδιά που στην ουσία τη διαδέχονται. Ο Κωνσταντίνος Μεταλληνός, η Βίκυ Αφεντουλίδου και ο Γιάννης Άνθης. Η Αφεντουλίδου τώρα παίρνει το βάπτισμα του πυρός και είναι μία αθλήτρια που έχει πολλές δυνατότητες. Είναι πολύ εργατική και αν συνεχίσει έτσι με το ζήλο και την αγάπη που έχει γι αυτό που κάνει, θα πάει αρκετά καλά».

– Πήρε τώρα το βάπτισμα του πυρός και πήρε ένα χρυσό και ένα χάλκινο μετάλλιο στους αγώνες;
«Ναι ήτανε πάρα πολύ καλή, αυτό της έδωσε ένα παραπάνω κίνητρο να προσπαθήσει γιατί είναι μια αθλήτρια που απογοητεύεται εύκολα γιατί στην ηλικία που είναι δεν μπορεί να κάνει διαχείριση των πραγμάτων».

– Μπορούν αυτά τα παιδιά να φτάσουν ακόμη πιο ψηλά, συνεχίζοντας τη δουλειά;
«Αυτό δεν θα εξαρτηθεί μόνο από αυτούς, γιατί όπως ξέρεις υπάρχουν προβλήματα στο θέμα του κολυμβητηρίου και υπάρχει περίπτωση να μην έχουμε πάλι πισίνα».

– Πάλι τα ίδια δηλαδή;
«Τα ίδια και χειρότερα θα έλεγα. Και επειδή τα πράγματα είναι ρευστά για να λειτουργήσει το κολυμβητήριο χρειάζεται χρήματα. Εύχομαι να μην συμβεί, αλλά είναι κρίμα και άδικο γι αυτά τα παιδιά που έχουν φτάσει σε ένα υψηλό επίπεδο να αναγκαστούν να σταματήσουν και να στραφούν σε άλλο αγώνισμα ή να σταματήσουν τελείως τον αθλητισμό. Μην ξεχνάς δεν φταίει μόνο το ότι οικονομικό, αλλά και το γεγονός ότι τα προνόμια που δίνονταν σε αυτούς τους αθλητές σταμάτησαν. Οπότε και οι γονείς έχουν απογοητευτεί και οι ίδιοι οι αθλητές και σου λέει τι νόημα έχει να χάνω από τη ζωή μου όταν δεν θα αμειφθώ έστω και ηθικά».

– Εσύ πάντως Άγγελε, τόσα χρόνια συνεχίζεις δεν πτοείσαι. Παίρνεις δύναμη από τα παιδιά;
«Τι να κάνω, δεν μπορώ να κάνω και διαφορετικά. Είναι το αντικείμενό μου, κάτι που αγαπάω πάρα πολύ κι εγώ όταν το σκέφτομαι ότι υπάρχει περίπτωση να σταματήσουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε με αγάπη, με πιάνει κατάθλιψη».

– Είσαι θετικός στο να φεύγουν τα παιδιά και να πηγαίνουν σε έναν άλλο σύλλογο από τη στιγμή που αλλάζουν τόπο λόγω σπουδών για παράδειγμα;
«Εγώ από τη στιγμή που ένα παιδί έχει πραγματικά τη δυνατότητα να συνεχίσει θα είμαι σαφώς υπέρ του να φύγει αλλά πρόσεξε κάτι, το πρόβλημα είναι το εξής. Δεν θα φεύγει επειδή δεν μπορεί εδώ, αλλά θέλοντας και μη από τη στιγμή που θα πετύχει κάπου θα αποχωρήσει από την Κέρκυρα και θα συνεχίσει σε κάποια άλλη πόλη την καριέρα του αθλητή. Το να φεύγουν οι αθλητές μικρότεροι όπως γινόταν παλιότερα, δεν συμβαίνει πλέον γιατί είναι πολυδάπανο και δύσκολο. Είναι αναγκαίο κακό ότι κάποια στιγμή θα τα χάσουμε. Το πολύ θα τον έχουμε μέχρι 3η λυκείου. Οπότε συζητάμε μέχρι 15 – 16 ετών μάξιμουμ».