Συνέντευξη της Ελληνίδας Ολυμπιονίκη, Αλεξάνδρας Τσιάβου
στο Stoudio 1 87,6 και τη Ματούλα Ανδριώτη
Μετά τον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, το χάλκινο μετάλλιο, την πρώτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και το ασημένιο στο Πανευρωπαϊκό, η Αλεξάνδρα Τσιάβου συνεχίζει να κωπηλατεί με στόχο νέα όνειρα. Η 27χρονη αθλήτρια μίλησε στη Ματούλα Ανδριώτη και το Studio1 87,6 για το πώς νιώθει μετά από τις σημαντικές της διακρίσεις, καθώς και για την Κέρκυρα και την προσπάθεια του ΝΑΟΚ στο άθλημα της κωπηλασίας.
– Έχεις ηρεμήσει μετά κυρίως την μεγάλη επιτυχία στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου κατ το χάλκινο; Το έχεις συνειδητοποιήσει;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμα και χρειάζομαι αρκετό χρόνο να σκεφτώ τι έχει συμβεί και να το χωνέψω για τα καλά. Νομίζω ότι τώρα θα έχω την ευκαιρία μου».
– Έφτασες στην γενέτειρά σου, την Ηγουμενίτσα, κωπηλατώντας. Πως το σκέφτηκες αυτό;
«(Γελάει) Δεν το σκέφτηκα εγώ. Ήτανε μέρος της σκηνοθεσίας της επιστροφής μου. Θέλαμε με αυτόν τον τρόπο και συμβολικά να δείξουμε από πού ξεκίνησα και ήταν πολύ ωραίο. Το πρώτο μου πλήρωμα με περίμενε εκεί. Ήταν μια πολύ ωραία κίνηση».
– Είναι ένα κοπιαστικό και δύσκολο άθλημα η κωπηλασία;
«Είναι ένα άθλημα που έχει πολλές απαιτήσεις τεχνικής πάνω από όλα. Και δεν προπονείσαι μόνο μέσα στη βάρκα αλλά προπονείσαι και σε έναν προσομειωτή κατά τη διάρκεια του χειμώνα στο γυμναστήριο, κάνεις βάρη, κάνεις τρέξιμο και αυτό το κάνει πολύ απαιτητικό. Το δεύτερο πράγμα που δυσκολεύει την κωπηλασία είναι ότι γίνεται σε φυσικό περιβάλλον. Οπότε πολλές φορές οι εξωτερικές συνθήκες επηρεάζουν άμεσα».
– Τα χέρια σου έχουν σκληρύνει; Έχεις βγάλει αυτά τα ενοχλητικά πραγματάκια, τους ρόζους;
«Α! χρόνια τώρα».
– Το έχεις συνηθίσει φαντάζομαι.
«Ναι, νομίζω ότι δεν μπορώ να συνηθίσω τα χέρια μου χωρίς αυτά».
– Πως νιώθεις που εσύ με την Χριστίνα Γιαζιτζίδου γίνατε οι πρώτες ελληνίδες που κέρδισαν μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην κωπηλασία;
«Αυτό είναι γεγονός. Δεν ξέρω πως νιώθω, δεν μπορώ να πω πως νιώθω. Νιώθω όμως δικαίωση που πριν από 3 χρόνια κερδίσαμε το πρώτο χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην κατηγορία των ελαφρών βαρών γυναικών. Νιώθω ότι δικαιώσαμε τον κόσμο που πίστεψε σε εμάς και μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε και αυτή η πορεία από το 2009 έως το 2012 έδειξε ότι είμαστε ένα πλήρωμα σταθερό στα μετάλλια, ένα πλήρωμα που άξιζε να έχει και αυτή την πρωτιά».
– Και ένα πλήρωμα το οποίο στα στοιχήματα ερχόσασταν πρώτο. Πιστεύεις ότι υπήρχε ένα κλίμα ώστε να αγχωθείτε εσείς και όχι τόσο οι Βρετανίδες; Μπορούσατε κάτι παραπάνω ή οι συνθήκες ήταν τέτοιες που σας έφεραν στην 3η θέση;
«Δεν θεωρώ ότι βγήκαμε από τη βάρκα μην έχοντας δώσει τα πάντα. Δεδομένου των συνθηκών ήμασταν στην καλύτερη θέση που μπορούσαμε να ήμασταν. Τώρα, το ότι χάσαμε από μια κουπιά από τις κινέζες ίσως δείχνει ότι ήμασταν ένα ισάξιο πλήρωμα με τις κινέζες. Στην προκειμένη περίπτωση νομίζω ότι θα έπρεπε ίσως να είχαμε παίξει διαφορετικά το παιχνίδι κατά τη διάρκεια των αγώνων και όχι τόσο στον τελικό».
– Είχατε ακούσει για τα στοιχήματα που σας ήθελαν πρώτες. Πιστεύεις ότι αυτό έγινε για να μην έχει άγχος η Βρετανία αλλά εσείς;
«Όχι δεν το πιστεύω αυτό. Μας ήθελαν πρώτες γιατί ήμασταν πρώτες το 2009 και το 2011. Θα μπορούσαμε να είμαστε πρώτες αλλά ήταν ένας αγώνας. Δεν κερδίζεις πάντα».
– Έχεις γούρια; Πιστεύεις σε αυτά;
«Δεν πιστεύω καθόλου σε αυτά. Έχω ένα ρολογάκι που μου είχε κάνει δώρο ο προπονητής μου αλλά δεν σημαίνει ότι είναι γούρι ντε και καλά. Το έχω μαζί μου, έχω κάνει όλη την προπόνηση μαζί του» (γελάει).
– Το θεωρείς όμως σημαντικό μια και το έχεις μαζί σου σε κάθε επιτυχία;
«Ναι, το έχω μέσα στη βάρκα και είναι ένα κομμάτι των αγώνων. Θέλώ να βλέπω την ώρα ή όταν ξεκινάμε το ζέσταμα να ξέρω τι ώρα θα πρέπει να είμαστε στην εκκίνηση».
– Παρότι είσαι μικρή σε ηλικία, έχεις πετύχει τόσα πολλά. Μετάλλιο στους ολυμπιακούς, πρώτη στον κόσμο, τι άλλο μπορεί να θέλεις να κάνεις, να πετύχεις;
«Αυτή τη στιγμή δεν έχω τα περιθώρια να σκέφτομαι πολύ μακριά, γιατί όπως σου είπα, δεν έχω προλάβει να συνειδητοποιήσω αυτά που έχουν γίνει έως τώρα. Πιστεύω σιγά – σιγά, αφού ξεκουραστώ και πάρω λίγο τις αποστάσεις μου από όλο αυτό, θα μου έρθει ξανά τι θέλω να κάνω».
– Το ξέρεις ότι κι εδώ στην Κέρκυρα ανθεί η κωπηλασία. Όχι στο δικό σου επίπεδο, αλλά έχουμε τον Αλέξανδρο Δαφνή που έχει διακριθεί παγκοσμίως αλλά και τον ΝΑΟΚ που κάνει μεγάλη και αξιόλογη προσπάθεια.
«Το γνωρίζω το γεγονός και τον Αλέξανδρο τον γνωρίζω φυσικά. Μπορώ να πω ότι και το πρώτο μου τεστ για την εθνική ομάδα, το έκανα με τον Γιώργο Νοταρόπουλο, τον κερκυραίο προπονητή. Την Κέρκυρα την αγαπάμε, είμαστε μια γειτονιά και πραγματικά η Κέρκυρα έχει πολύ δύσκολες συνθήκες από την Ηγουμενίτσα, η οποία είναι φυσικά απάνεμο λιμάνι. Πραγματικά τη θαυμάζω γιατί έχουν να κάνουν με δύσκολες συνθήκες και το προσπαθούν όλοι πολύ».
– Προσωπική ζωή υπάρχει; Χρόνος για να κάνεις πράγματα για σενα υπάρχει;
«Πάντα πρέπει να υπάρχει. Βέβαια η ζυγαριά αυτή τη στιγμή κλίνει προς τις απαιτήσεις της προπόνησης και τις απαιτήσεις που έχεις για τον εαυτό σου και λιγότερο για προσωπική ζωή. Προσπαθείς να ρίχνεις και λίγο από εκεί για να έρχεται το ζύγι στα ίσα του. Δυστυχώς ένας πρωταθλητής και όχι μονάχα εγώ έχει περιορισμένη κοινωνική ζωή. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά όταν λείπεις από το σπίτι σου 360 ημέρες το χρόνο».
– Πάντως είναι κοινά αποδεκτό ότι η επιτυχία δε σε έχει αλλάξει. Άνθρωποι που σε ξέρουν λένε ότι παραμένεις σεμνή, ευγενική, σταθερά χαμηλών τόνων.
«Αυτό πιστεύω ότι είναι η κληρονομιά μου. Την κληρονόμησα από το σπίτι μου, την οικογένειά μου, από τον όμιλό μου και από το άθλημά μου. Είναι ένα πολύ μεγάλο άθλημα που τους ανθρώπους του τους έχει πάντα ήπιους. Δεν αρέσουν σε αυτό το άθλημα οι διαφορετικοί χαρακτήρες (γέλια). Είναι σκληρό άθλημα. Δεν μπορεί να είσαι παραπάνω εγωιστής».
– Δεν σε αφήνουν και οι προπονητές της κωπηλασίας. Λες και είναι όλοι συνεννοημένοι (γέλια).
«Δεν μπορείς διαφορετικά. Δεν είναι μια φωτογραφία που έχεις βγάλει και την επαναλαμβάνεις για χρόνια. Πρέπει συνέχεια να προσπαθείς και επίσης η κωπηλασία διαπλάθει και το χαρακτήρα».
– Σε ευχαριστώ πολύ, σου εύχομαι καλή επιτυχία στα επόμενα όνειά σου.
«Σε ευχαριστώ κι εγώ».
