• Άρθρο του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΟΥ
8 Ιουνίου 1996 – 8 Ιουνίου 2014. Την περασμένη Κυριακή ο ΣΠΟΡ FM 94,6 της Αθήνας («Το αθλητικό ραδιόφωνο της χώρας», «Η κορυφαία αθλητική συχνότητα της χώρας», όπως αυτοχαρακτηρίζεται) έκλεισε 18 χρόνια ζωής και λειτουργίας.
Όλη την ημέρα, από τα ξημερώματα μέχρι και δύο ώρες μετά τα μεσάνυχτα, οι διευθύνοντες τον σταθμό, οι δημοσιογράφοι – παραγωγοί του και οι συνεργάτες του, έπλεκαν το εγκώμιό του. Περί της ποιότητάς του, περί της προσφοράς του στην ελληνική δημοσιογραφία και τον αθλητισμό, περί της πρωτιάς του σε ακροαματικότητα.
Καιρός, λοιπόν, να ειπωθεί μια κουβέντα διαφορετική. Μια κουβέντα από τον υπογράφοντα, ο οποίος συνεργάστηκε δεκατρία ολόκληρα χρόνια με τον ΣΠΟΡ FM. Διότι πίσω από την ετικέτα, κρύβονται τα ψιλά γράμματα!
Κι επειδή το παρόν κείμενο εμπεριέχει προσωπικές μου λεπτομέρειες και αποτελεί μια κατάθεση ψυχής, μπορεί -όποιος το επιθυμεί- να σταματήσει εδώ την ανάγνωσή του, εάν κι εφόσον θεωρεί ότι δεν τον ενδιαφέρει.
Με τον ΣΠΟΡ FM συνεργάστηκα, με την ιδιότητα του ανταποκριτή από την Κέρκυρα, από το 1996 (δηλαδή από την πρώτη χρονιά που λειτούργησε) ως το 2009. Μετέδωσα για λογαριασμό του σταθμού εκατοντάδες αγώνες του ΑΟ Κέρκυρα σε Α’, Β’ και Γ’ Εθνική, καθώς και φιλικά παιχνίδια, ενώ επίσης κάλυψα κι άλλες αθλητικές διοργανώσεις που έγιναν στο νησί μας, όπως φάιναλ-φορ του πόλο, γκραν-πρι ταχυπλόων σκαφών και άλλα.
Τα πρώτα εννέα χρόνια συνεργαζόμουν αφιλοκερδώς με το συγκεκριμένο ραδιόφωνο, ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή θα μπω στο μισθολόγιο. Ώσπου άνοιξε η εφημερίδα SPORTDAY και οι ιθύνοντες του Ομίλου μου είπαν ότι θα συνεργάζομαι και με τα δύο Μέσα και θα πληρώνομαι.
Πλέον, η συνεργασία μου με τις επιχειρήσεις των κ.κ. Χελάκη, Σωτηρακόπουλου, Δήμα, Χριστόγλου ήταν σε καθημερινή βάση. «Πακέτο» εφημερίδα και ραδιόφωνο, με καθημερινά ρεπορτάζ και περιγραφές αγώνων, όποτε υπήρχαν. Κι επιτέλους μπήκα στο μισθολόγιο, με 150 ευρώ το μήνα, δηλαδή 5 ευρώ μεροκάματο. Άσχετα που για να εξυπηρετήσω τον Όμιλο ξόδευα σε τηλέφωνα και βενζίνη τα διπλάσια ή και τα τριπλάσια χρήματα από αυτά που έπαιρνα. Αλλά από το τίποτα, κάτι ήταν κι αυτά…
Πριν από σχεδόν πέντε χρόνια, στο ξεκίνημα της αγωνιστικής σαιζόν 2009-2010, άρχισε για μένα μια τεράστια περιπέτεια με την υγεία μου, μια απίστευτη ταλαιπωρία, που περιλάμβανε -μεταξύ άλλων- αλλεπάλληλες εγχειρήσεις. Νοσηλεύτηκα αρχικά στο Νοσοκομείο της Κέρκυρας, κατόπιν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο των Ιωαννίνων και από εκεί με έστειλαν στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα έμεινα περίπου τρεις μήνες και υποβλήθηκα σε έξι χειρουργικές επεμβάσεις. Νοσηλεύτηκα στο Λαϊκό Νοσοκομείο, στο Νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς» και στο Νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός».
Σ’ αυτό το τρίμηνο που ήμουν στην Αθήνα, παρότι οι υπεύθυνοι του ΣΠΟΡ FM και οι παραγωγοί του, καθώς και οι ιθύνοντες και οι δημοσιογράφοι της SPORTDAY είχαν ενημερωθεί για τη νοσηλεία μου στις εκεί κλινικές και για την πολύ σοβαρή κατάσταση της υγείας μου, ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν. Ουδείς απ’ αυτούς ήρθε να με επισκεφθεί. Ούτε καν στο τηλέφωνο δεν με κάλεσε κάποιος εξ αυτών για να ρωτήσει πώς είμαι. Έτσι, από ανθρώπινο ενδιαφέρον…
Εν τέλει, οι αρμόδιοι της συγκεκριμένης επιχείρησης προχώρησαν στην αντικατάστασή μου, δίχως να μου πουν ένα «ευχαριστούμε για την πολυετή συνεργασία που είχες μαζί μας». Και η οποία συνεργασία, στο μεγαλύτερο διάστημά της ήταν αμισθί…
Από τότε πέρασαν περίπου πέντε χρόνια. Και δεν μου έχουν κάνει ποτέ ένα τηλεφώνημα για να δουν πώς τα πάω. Αν ζω ή όχι. Έτσι, από περιέργεια, από ανθρώπινη ή συναδελφική αλληλεγγύη. Αλλά δε βαριέσαι… Όσο ήμουν καλά, τα πρώτα 13 χρόνια που με είχαν ανάγκη, με θυμόντουσαν και με καλούσαν!!!
Αφού, λοιπόν, δεν έδειξαν εκείνοι το παραμικρό ενδιαφέρον, αφού δεν μου συμπαραστάθηκαν με κάποιο τρόπο (έστω ηθικά) στις εξαιρετικά δύσκολες στιγμές που βίωσα και βιώνω, αφού δεν με ευχαρίστησαν γι’ αυτή την απειροελάχιστη προσφορά μου προς την επιχείρησή τους, τότε ας τους πω εγώ ένα «Ευχαρστώ» για τη συμπεριφορά τους προς το πρόσωπό μου!!!
Επί της ευκαιρίας της συμπλήρωσης 18 χρόνων λειτουργίας του ΣΠΟΡ FM, θέλω ειλικρινά να ευχηθώ κάθε επιτυχία και καλή συνέχεια στον σταθμό, σε αυτές τις πολύ δύσκολες εποχές που διανύουν τα Μέσα Ενημέρωσης στην Ελλάδα. Από ‘κει και πέρα, ελπίζω οι ιθύνοντες του σταθμού και της εφημερίδας να μην τηρήσουν στο μέλλον στάση αχαριστίας απέναντι στους εργαζόμενους και τους συνεργάτες του Ομίλου. Και η δική μου περίπτωση να αποτελούσε τη μοναδική εξαίρεση…
